Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Ο Αγ. Ευστράτιος, νέο μοντέλο αμφισβήτησης από Αγκυρα

Ηταν στις αρχές Φεβρουαρίου του 1996 όταν η Ελλάδα ανακάλυπτε ξαφνικά και επώδυνα ότι ένας νέος όρος ερχόταν για να μείνει στο καθημερινό της λεξιλόγιο: οι «γκρίζες ζώνες».






Με τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ωνάσειο και την κυβέρνηση Σημίτη στα σπάργανα, η Τουρκία θεώρησε ότι εκείνη ήταν η κατάλληλη στιγμή να περάσει σε μια νέα μορφή αμφισβήτησης της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας. Η ιδέα των Τούρκων ήταν... τυπικά τουρκική, πονηρά απλουστευτική: όσα νησιά και βραχονησίδες στο Αιγαίο δεν αναφέρονται με το όνομά τους ως ελληνικά στις συνθήκες, δεν είναι ελληνικά. Δεν είναι ξεκάθαρο πού ανήκουν, αποτελούν λοιπόν, «γκρίζες ζώνες»... Ομως, η Αγκυρα, δεν αρκέστηκε στη... θεωρία, αλλά επιχείρησε να περάσει και στην πράξη. Το αποτέλεσμα ήταν όλα όσα συνέβησαν εκείνες τις δραματικές ώρες, όπου οι δύο χώρες έφτασαν στο χείλος του πολέμου, η Ελλάδα θρήνησε τρεις αξιωματικούς και η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της εποχής ακόμα βρίσκεται σε σύγκρουση για το ποιος έχει την ευθύνη μιας διαχείρισης που, είναι πλέον από όλους αποδεκτό, ότι χωρίς την αμερικανική παρέμβαση, μάλλον θα είχε καταλήξει σε έναν πόλεμο με την Αθήνα δραματικά ασύντακτη στη διεξαγωγή του.






Εκτοτε, το θέμα των «γκρίζων ζωνών» επανήλθε σταθερά από τουρκικής πλευράς με διάφορους τρόπους και σε διάφορα επίπεδα, άλλοτε σοβαρότερα, άλλοτε λιγότερο σοβαρά. Πάντως, το προχθεσινό περιστατικό με τον χαρακτηρισμό του Αγίου Ευστρατίου ως αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη είναι ένα άλλο... μοντέλο αμφισβήτησης και κατά πολύ παλαιότερο από τις «γκρίζες ζώνες», στο οποίο η Τουρκία δεν υποστηρίζει ότι το νησί δεν ανήκει στην Ελλάδα, αλλά αμφισβητεί το δικαίωμα της χώρας να το εξοπλίζει στρατιωτικά, θέση που έχει συχνά εκφράσει για νησιά τόσο του βόρειου όσο και του νότιου ανατολικού Αιγαίου.






Τόσο στην περίπτωση των «γκρίζων ζωνών», όσο και σε εκείνη των αιτιάσεων για αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών, η Τουρκία επιμένει κατά σύστημα να παραβλέπει ή να διαστρεβλώνει σειρά από διεθνείς και διμερείς συνθήκες και άλλα κείμενα που ρυθμίζουν αναλυτικά τα σχετικά θέματα, όπως, μεταξύ άλλων, η Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, η Σύμβαση του Μοντρέ του 1936, ή η Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947. Κι έτσι, η Αγκυρα, που φυσικά γνωρίζει πολύ καλά ότι τα νομικά κείμενα δεν είναι... με το μέρος της, επενδύει όλα αυτά τα χρόνια είτε στην απειλή βίας, είτε σε «κλεφτοπόλεμο εντυπώσεων», όπως προχθές με τη νατοϊκή άσκηση.

Δεν υπάρχουν σχόλια: